Vooraf had ik allerlei plannen bedacht: ‘koude mailings’ naar een reeks reclamebureaus, me inschrijven op freelancers- en recruitingwebsites, vacaturewebsites afstruinen, LinkedIn-addict worden, … . Wel, die plannen liggen nog altijd onuitgevoerd op mijn bureau.
Website = the silver lining
Wat ik vanaf de start in handen had: een propere website. Dat is mijn uithangbord, visitekaartje en eerste indruk tegelijk. Uren was ik ermee zoet, ’s avonds na het werk (en nadat de koters in bed lagen) om het ding in elkaar te knutselen met WordPress. Een bevriende fotografe was zo genereus om omslagfoto’s voor me te maken (thanks again, Julie!).
Als een nieuwe opdrachtgever mij contacteert via mijn website, maakt mijn hart een trots sprongetje. Nu eerlijk: dat gebeurt niet zo frequent. Meestal weten ze me op andere manieren te vinden. Maar dat betekent niet dat ze er niet naar kijken. Mijn website blijft een belangrijke tool om mijn werk, expertise en services in de kijker te zetten. Wat me er plots aan herinnert dat ik dringend allerlei items moet updaten – deze blogreeks is een goeie start.
Netwerk = goud
Al op dag 1, toen ik het blijde nieuws van mijn carrièreswitch via Facebook verkondigde, merkte ik hoe belangrijk mijn persoonlijk netwerk is. Mijn bericht werd volop gedeeld en geliked. En de eerste concrete vragen druppelden binnen. Sociale media helpen ongelooflijk goed om een nieuwtje bekend te maken. Vandaar dat ik ook een eigen Facebookpagina ‘onderhoud’ (ook hier post ik eigenlijk te weinig) en af en toe eens iets op LinkedIn neerpen.
Al mijn klanten komen rechtstreeks of onrechtstreeks via het netwerk dat ik door de jaren heen opbouwde door te werken voor verschillende werkgevers en zelfs nog verder terug, door destijds actief te zijn in de jeugdbeweging. Al dacht ik dáár echt niet aan professioneel netwerken. Ik was gewoon übersympathiek, I guess ?!
Interessante ontmoetingen
Ik stuurde al enkele keren een mail naar freelancers of bureaus die me héél sympathiek lijken. Ik vraag hen dan of het ze iets lijkt om kennis te maken en samen te werken. Vaak volgt daar een interessante ontmoeting uit, bij een heerlijke koffie in een gezellig cafeetje. Soms komen daarna opdrachten, soms ook niet, maar dat is niet erg. Want nu ik die mensen ken, kan ik hen in de toekomst veel makkelijker contacteren als er iets interessants passeert. En zij mij, uiteraard.
LIFELESSONS
- Als je ergens werkt, zorg dan dat je een goede indruk maakt (in je vakgebied, bedoel ik), ook al werk je er niet lang.
- Niet panikeren over ‘op teveel verschillende plaatsen gewerkt hebben en DUS geen goede indruk maken’. Op elke werkplek doe je andere ervaringen op, je leert omgaan met heel veel verschillende soorten mensen en je schaaft je mensen- én vakkennis telkens bij.
- Ook een poosje werkloos zijn is leerrijk, omdat je vizier dan -onder lichte dwang weliswaar- breder opengaat en je tijd en energie hebt om interessante lectuur door te nemen of een cursus te volgen.
- Wees jezelf in al je communicatie (ook e-mails en zo). Mensen voelen dat, denk ik, dat je open en eerlijk bent. This doesn’t equal ‘wees naïef’, trouwens ?.
- Respecteer je deadlines en de eer van je vak. Streef bij elke opdracht de hoogste kwaliteit na. Dat het niet elke keer een ongelooflijk zotte voltreffer met gigantisch grappige woordspeling zal zijn, dat is nu eenmaal zo. Soms heb je eens zo’n geniaal moment, maar dat kan je niet echt controleren. Overigens hebben sommige klanten dat soort toffe dingen liever niet, want huisstijl en tone of voice en al ?.
Hebben jullie opmerkingen, vragen, bedenkingen? Laat maar horen!
Volgende woensdag post ik deel 2 – omgaan met gratis werk.
Gratis foto van Gratisography